വിലക്കപ്പെട്ട രാവുകൾ

This story is part of the വിലക്കപ്പെട്ട രാവുകൾ series

സൈക്കിയാട്രിസ്റ്റിന്റെ മുറിയിലേക്ക് കയറിയ ഞാൻ വളരെ അസ്വസ്ഥ ആയിരുന്നു. എന്തായിരിക്കും ഡോക്ടർ പറയാൻ പോകുന്നത് എന്ന് എനിക്ക് പേടി ആയിരുന്നു. അദ്ദേഹം അച്ചുവിനോട് പുറത്തേക്കു പോവാൻ പറഞ്ഞതോടെ എനിയ്ക്കു ആകെ ഭയം കൂടി. ഞാൻ അവൻ പുറത്തു ഇറങ്ങി വാതിൽ അടയ്ക്കുന്നത് നോക്കി നിന്നു. അവൻ തല താഴ്ത്തി ആണ് പുറത്തേക്കു പോയത്. എന്താണ് എന്റെ കുട്ടിയ്ക്ക്! ഞാൻ ഡോക്ടറെ ഭയത്തോടെ നോക്കി.

“ധന്യ. ഞാൻ പറയാൻ പോകുന്നത് വളരെ ശ്രദ്ദിച്ചു കേൾക്കണം. പെട്ടെന്ന് ഒന്നും പറയാനോ ദേഷ്യപ്പെടാനോ ശ്രമിക്കരുത്‌.” ഡോക്ടറുടെ വർത്തമാനം എനിക്ക് വീണ്ടും ഭയം ആണ് തന്നത്.

“ദയവു ചെയ്തു ഇനിയും ഇങ്ങനെ വളച്ചു കെട്ടരുത്. എനിയ്ക്കു കുറെ മാസങ്ങൾ ആയി ടെൻഷൻ ആയിട്ട്. എന്താണ് സർ അവനു?”

ഓഫീസിൽ നിന്ന് വീട്ടിലേക്കും തിരിച്ചു ഓഫീസിലേക്കും ബോംബയിലെ തിരക്കിനിടയിൽ കൂടി ഓടി നടന്ന ഞാൻ ഇടയ്ക്ക് എപ്പോഴോ എന്റെ അച്ചുവിനെ ശ്രദ്ദിക്കാൻ വിട്ടു പോയിരുന്നു. അത് പക്ഷെ ഞാൻ മനപ്പൂർവം ചെയ്തതായിരുന്നില്ല. അവൻ ജനിച്ചു രണ്ടാമത്തെ വര്ഷം ഞങ്ങളെ വിട്ടു പോയ പ്രകാശേട്ടന്റെ അസാന്നിധ്യം അറിയിക്കാതെ അവനെ വളർത്താൻ ഞാൻ ആവുന്നതും നോക്കിയിട്ടുണ്ട്.

സെൻട്രൽ എക്സൈസിലെ ജോലി വിടാതെ തന്നെ അവനെ കൊണ്ട് ജീവിക്കാൻ ഒരുപാടു പേര് സഹായിച്ചിട്ടും ഉണ്ട്. അവൻ വളരുന്നതിനൊപ്പം എന്റെ ജോലിയിലെ തിരക്കുകളും വളരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പതുക്കെ പതുക്കെകിട്ടിയ പ്രൊമോഷൻസ് എല്ലാം ജോലിയുടെ ഭാരം കൂട്ടി.

അവൻ പത്താം ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞതോടെ ആണ് ഞാൻ വളരെ തിരക്കുള്ള അന്ധേരിയിലെ ഓഫീസിലേക്ക് മാറിയത്. പിന്നെ അവനെ അവന്റെ ചില കൂട്ടുകാരുടെ ഒപ്പം സ്കൂളിലേക്ക് ഞാൻ അയച്ചു തുടങ്ങി. പതുക്കെ പതുക്കെ അവൻ നഗരത്തിന്റെ രീതികളിലേക്ക് ഇഴുകി ചേരുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ഒരു ആശ്വാസം ആണ് എനിക്ക് തോന്നിയത്.

വർഷങ്ങളായി ഞാൻ നോക്കി വളർത്തിയ എന്റെ കുട്ടി സ്വയം കാര്യങ്ങൾ ചെയ്തു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ആളുകൾ അവന്റെ പഠനത്തെയും ഫുട്ബോൾ കളിയെയും എല്ലാം പ്രശംസിക്കുമ്പോൾ ഒരുപാട് സന്തോഷിച്ച ഹൃദയം എന്നിൽ തുടിച്ചു കോട്നിരുന്നു.

അവന്റെ സന്തോഷത്തിനു വേണ്ടി മാത്രം ആണ് ഇടയ്ക്കു ഞാൻ നാട്ടിലേക്ക് പോയിരുന്നത്. അവിടത്തെ വർത്തമാനങ്ങൾ എനിയ്ക്കു ഇഷ്ട്ടമല്ല എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയതോടെ അവനും അവിടേക്കുള്ള പോക്ക് അവസാനിപ്പിച്ചു. അങ്ങനെ ആയിരുന്നു ഞങ്ങൾ. ഒരാൾക്ക് വേണ്ടതു മറ്റേ ആളുടെ സന്തോഷം മാത്രം ആയിരുന്നു.

ഞായറാഴ്ചകളിൽ ഞങ്ങൾ പുറത്ത് പോയിരുന്നു. മറൈൻ ഡ്രൈവിലൂടെ നടന്നു കടലിന്റെ ബാക്കി നോക്കി നിൽക്കുമ്പോൾ അവിടെ വന്നിരിക്കുന്ന കാമുകീ കാമുകന്മാരെ ഞാൻ വെറുതെ ശ്രദ്ദിക്കും. പ്രകാശേട്ടൻ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ഞാനും ഇത് പോലെ അരികു ചേർന്ന് ഇരിക്കുമായിരുന്നു.

അവൻ കൂടെ ഉള്ളത് ഓർത്തു ഞാൻ അവനെ നോക്കുമ്പോൾ അവനും അതിൽ ആരെയെങ്കിലും ഒക്കെ നോക്കി നിൽക്കുകയാവും. ഞാൻ നോക്കുന്നത് കാണുമ്പോൾ ഒരു ചമ്മിയ ചിരി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ പിന്നെയും നടക്കും.

അവനു പെൺകുട്ടികൾ ആയും ആൺകുട്ടികൾ ആയും സുഹൃത്തുകൾ ഒരുപാട് പേര് ഉണ്ട്. പക്ഷെ ഞായറാഴ്ചകൾ അവൻ എനിക്ക് വേണ്ടി മാറ്റി വയ്ക്കും. ഓഫീസിൽ ഇല്ലാതെ ഞാൻ ഇരിക്കുന്ന ഒരു ദിവസം അവൻ അമ്മയ്ക്കു വേണ്ടി തരുന്നു.

എല്ലാം വളരെ സന്തോഷത്തോടെ പോവുകയായിരുന്നു. അവൻ കോളേജിൽ ചേരുന്നത് വരെ. ബോംബൈ നഗരം ആൺ പെൺ സൗഹൃദങ്ങളിൽ വളരെ തുറന്ന രീതികൾ ഉള്ള ഒരു നഗരം ആയിരുന്നു. അത് ഇവിടെ വന്ന കാലം തൊട്ടു എനിക്കറിയാം.

ഭർത്താവു മരിച്ചതിനു ശേഷം ഒരു രണ്ടു വർഷം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ തൊട്ടു പലരും എന്നെ പലപ്പോഴായി സമീപിച്ചിട്ടുണ്ട്. ആരും മോശമായി പെരുമാറിയിട്ടില്ല, എങ്കിലും എല്ലാവർക്കും എന്നെ വേണം എന്ന് തോന്നിയത് ഞാൻ മനസിലാക്കിയിട്ടുണ്ട്.

രാവിലെ അടുത്തുള്ള ശിവാജി പാർക്കിൽ ഓടാൻ പോവുമ്പോഴും എന്നെ പിന്തുടരുന്ന കണ്ണുകൾ ഞാൻ ശ്രദ്ദിക്കാറുണ്ട്. കൂട്ടുകാരികൾ എന്റെ ശരീരത്തെ പറ്റി വിവരിക്കുമ്പോൾ ചിരിച്ചു വിടാറുണ്ട്. എങ്കിലും ഉള്ളിൽ അത് എനിക്ക് സന്തോഷവും അതിലുപരി ആത്മവിശ്വാസവും തന്നിരുന്നു.

അച്ചു തന്നെ പലപ്പോഴും എന്നോട് കൂട്ടുകാരികൾ വലുതായാൽ അവന്റെ അമ്മയെ പോലെ ആവണം എന്ന് പറയാറുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞു എന്നെ സോപ്പ് ഇടുമായിരുന്നു. ഞാൻ അവനെ വെറുതെ പിച്ചി വിടുമായിരുന്നു എങ്കിലും ഞാൻ അതെല്ലാം ഉള്ളിൽ ആസ്വദിച്ചിരുന്നു.

പ്രകാശേട്ടൻ എന്നെ ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ടതും രണ്ടു മൂന്നു കൊല്ലമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളുവെങ്കിൽ പോലും തീ പോലെ കത്തിയെരിഞ്ഞ ദാമ്പത്യവും എന്റെ ശരീരം എനിക്ക് തന്ന സമ്മാനം തന്നെ ആയിരുന്നു.

കോളേജിൽ ചേർന്ന് ആദ്യ മാസങ്ങൾ എല്ലാം അവൻ വളരെ സന്തോഷവാൻ ആയിരുന്നു. എന്നാൽ ഒരു നാല് മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ആണ് പെട്ടെന്ന് അത് തുടങ്ങിയത്. വീട്ടിലേക്കു വന്നാൽ മുറി അടച്ചു ഉള്ളിൽ ഇരിക്കും. കഴിക്കാൻ വരും. പിന്നെയും ഉള്ളിൽ.

അവനു ഏറ്റവും ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ട ഫുട്ബോൾ കൂടി വേണ്ട എന്ന് വെച്ചപ്പോൾ ആണ് എനിക്ക് പേടി ആയത്. എന്ത് വന്നാലുമവൻ അത് വേണ്ട എന്ന് വെക്കാറില്ല.

ഞാൻ അവന്റെ കൂട്ടുകാരോട് കാര്യങ്ങൾ അന്വേഷിച്ചു. അപ്പോളാണ് എനിക്ക് ചിലത് മനസിലായത്. അവനു പത്താം ക്ലാസ് തൊട്ടു അറിയുന്ന ഒരു കുട്ടി ഉണ്ട്. നേഹ. അവളുമായി എന്തോ പ്രശനം ഉണ്ടത്രേ. നേഹയെ കുറിച്ച് എന്നോട് അവൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.

അവനു ഈയിടെ നേഹയോടും അവൾക്കു തിരിച്ചും എന്തോ ഉണ്ട് എന്ന് എനിക്കും തോന്നിയിരുന്നു. അവന്റ ഇഷ്ട്ടം തന്നെ എന്റെയും ആയതിനാൽ എനിക്ക് പ്രത്യേകിച്ച് ഒന്നും അന്വേഷിക്കാൻ തോന്നിയില്ല. ആ കുട്ടി രണ്ടു മൂന്നു തവണ വീട്ടിലേക്കു വരികയും ചെയ്തിരുന്നു. നല്ല കുട്ടിയാണ്.

പിണക്കങ്ങൾ വല്ലതും ആവും എന്ന് കരുതി ഞാൻ ആദ്യം വിട്ടു. എന്നാൽ അവനെ അത് വല്ലാതെ ബാധിക്കുന്നുണ്ടെന്നും മനസിലാക്കിയപ്പോൾ ഞാൻ അവനോടു സംസാരിച്ചു. എന്നാൽ അവൻ എന്നോട് സംസാരിച്ചില്ല എന്ന് മാത്രം അല്ല.

ആദ്യമായി അവൻ എന്നോട് ദേഷ്യപ്പെട്ടു. അവന്റെ കാര്യത്തിൽ എന്തിനാണ് ആവശ്യമില്ലാതെ ഇടപെടുന്നതു എന്ന് കൂടി ചോദിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ ആകെ തകർന്നു പോയി. എന്നാൽ അവന്റെ ദേഷ്യപ്പെടലോടു കൂടി ഒന്നെനിക്ക് മനസിലായി. അവനെ എന്തോ വല്ലാതെ ബാധിച്ചിട്ടുണ്ട്.

ആ പെൺകുട്ടിയുടെ പ്രശ്നം ആയിരുന്നു എങ്കിൽ അവൻ എന്നോട് പറയുമായിരുന്നു. കാരണം ഇതിനു മുൻപ് വേറെ ഒരു പെൺകുട്ടിയോട് ഒരു റിലേഷൻ ഉണ്ടയപ്പോളും അത് എന്തോ കാരണം തൊട്ടു പിരിഞ്ഞപ്പോളും അവൻ എന്നോട് പറഞ്ഞതായിരുന്നു. ഇത് പക്ഷെ എന്തോ.

ഒരു ദിവസം രാത്രി അവൻ ആഹാരം കഴിഞ്ഞു ഉള്ളിലേക്ക് പോകാൻ നിന്നപ്പോൾ ഞാൻ വാതിലിന്റെ അവിടെ പോയി നിന്നു.

“അച്ചു. നമ്മൾ ഇങ്ങനെ ആയിരുന്നില്ല. എന്താണ് നിന്റെ പ്രശ്‌നം എന്ന് എനിക്കറിയില്ല. എന്നോട് പറയാൻ പറ്റാത്ത എന്ത് കാര്യം ആണ് അത് എന്നും എനിക്കറിയില്ല. പക്ഷെ അത് തീർക്കണം. ഇല്ലെങ്കിൽ എനിക്ക് ഇങ്ങനെ ഇവിടെ ജീവിക്കാൻ പറ്റില്ല. നീ ഹോസ്റ്റലിലേക്ക് മാറിക്കോളു.”

ഉള്ളിൽ വിങ്ങികൊണ്ടാണെങ്കിലും ഞാൻ അത് എങ്ങനെയോ പറഞ്ഞു.

ഇത്തിരി കഴിഞ്ഞു റൂമിൽ നിന്ന് കരച്ചിൽ കേട്ടാണ് ഞാൻ അങ്ങോട്ട് പോയത്. കിടക്കയിൽ കിടന്നു ചെറിയ കുട്ടിയെ പോലെ കരയുകയാണ്, അശ്വിൻ.

“അച്ചു. എന്താ മോനെ.”

മൗനം.

“നമുക്കൊരു കാര്യം ചെയ്യാം. നമുക്ക് ഒരു ഡോക്ടറെ കാണാം. സൈക്യാട്രിസ്റ്. ആരും അറിയണ്ട. ഞാൻ പോലും എന്താണെന്നു അറിയണ്ട. നീ ഒരാളോട് എല്ലാം പറ. എന്തെ?”

അവൻ എന്നെ നോക്കി. തിരിഞ്ഞു കിടന്നു. അത് സമ്മതം ആണ് എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. ഞാൻ വിളിച്ചു ഡോക്ടർ രാജന്റെ അപ്പോയിന്റ്‌മെന്റ് എടുത്തു.

* * * * * * * *

ഡോക്ടർ രാജൻ എന്നെ നോക്കി.

“ശ്രദ്ദിച്ചു കേൾക്കണം. ഇതൊരു പക്ഷെ കുറച്ചു തമാശ ആയിട്ട് തോന്നാം. പക്ഷെ അശ്വിന് ഇത് അങ്ങനെ അല്ല.”

ഞാൻ ശ്രദ്ദിക്കുകയായിരുന്നു. അവനു തമാശ അല്ലാത്ത ഒന്നും എനിക്കും തമാശ അല്ല.

“അച്ചുവിന് രണ്ടു കൊല്ലം ആയി നേഹ എന്ന പെൺകുട്ടിയെ ഇഷ്ട്ടമാണ്. ആ കുട്ടിക്ക് അവനെയും. ഇവിടത്തെ കാര്യങ്ങൾ നാട്ടിലെ പോലെ അല്ലല്ലോ ധന്യ. മൂന്നു മാസം മുൻപ് അവർ നിങ്ങളുടെ ഫ്ലാറ്റിൽ വെച്ച് ഫിസിക്കൽ ആയി ബന്ധപ്പെടാൻ ശ്രമിച്ചു.”

ഞാൻ ഞെട്ടിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. എന്റെ കുട്ടി. അവനു പതിനെട്ട് ആയിട്ട് ആഴ്ചകൾ ആയിട്ടുള്ളു!

“പക്ഷെ അത് ഇത്തിരി മോശം ആയിട്ടാണ് അവസാനിച്ചത്. അത് അച്ചുവിനെ വല്ലാതെ ബാധിച്ചിട്ടുണ്ട്. ”

എനിക്ക് ഇത്തിരി ദേഷ്യവും ചിരിയും ആണ് വന്നത്. അവൻ ഇപ്പോഴേ വീട്ടിൽ വെച്ച് ഇങ്ങനെ കാണിച്ചതിന്റെ ദേഷ്യവും പിന്നെ നടന്നത് ആലോചിച്ചു ഉള്ള ചിരിയും. എന്റെ മുഖഭാവം ലളിതം ആയതു കണ്ടിട്ടാവണം, ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു –

“ധന്യ. നമുക്ക് ഇതൊരു തമാശ ആവും. അവനു അങ്ങനെ അല്ല തോന്നിയിരിക്കുന്നത്.”

ഞാൻ ശ്രദ്ദിക്കാൻ തുടങ്ങി.

“ഇതിനെ സെക്ഷുൽ പെർഫോമൻസ് ആങ്‌സൈറ്റി എന്ന് പറയും. ഇത് ചിലർ മറികടക്കും. എന്നാൽ ചിലർ ഇത് മൂലം മാനസികമായി തളർന്നേക്കാം. അച്ചുവിന് അതാണ് ഉണ്ടായതു. ഭാവിയിൽ ഇതേ പ്രശ്നം ഉണ്ടാകുമോ എന്ന പേടി ആണ് അവനു. അത് അവനെ വല്ലാതെ ബാധിച്ചിട്ടുണ്ട് ധന്യ.”

“എന്താണ് ഇതിന് ഒരു പ്രതിവിധി ഡോക്ടർ? അവനു കോൺഫിഡൻസ് ഉണ്ടാക്കാൻ പറ്റിയ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞു കൊടുത്തൂടെ? എല്ലാവർക്കും ഇതൊക്കെ വേണ്ട രീതിയിൽ ചിലപ്പോൾ പറ്റില്ല എന്ന് അവൻ പതുക്കെ മനസിലാക്കില്ലേ”, മനസ്സിൽ ഇത്തിരി നിരാശയോട് കൂടി ആണെങ്കിലും ഞാൻ ചോദിച്ചു.

“ഹഹഹ. ധന്യക്ക് അവിടെയാണ് തെറ്റിയത്.”

ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി.

“വേണ്ട രീതിയിൽ ഇല്ല എന്നതല്ല അവന്റെ പ്രശ്നം. കുറച്ചു അധികം ആണ് എന്നതാണ് ഇവിടെ പ്രശനം ആയതു.”

ഞാൻ ഡോക്ടറെ മനസിലാവാത്ത പോലെ നോക്കി.

“അതെ ധന്യ. ഹിസ് പെനിസ് ഈസ് വെരി ലാർജ്. ആ പെൺകുട്ടിക്ക് അത് എടുക്കാൻ പറ്റിയില്ല. മനസിലായില്ലേ.”

ഞാൻ ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത് ശ്രദ്ദിച്ചു. ഇതിപ്പോൾ എന്താണ് ചെയ്യുക. എനിക്ക് ആകെ ഒന്നും മനസിലാവാത്ത ഒരു അവസ്ഥ ആയി. വലുത് എന്ന് പറഞ്ഞാൽ. അതൊരു പ്രശ്നം ആകുമോ! ഞാൻ എന്ത് കൊണ്ടോ പെട്ടെന്ന് പ്രകാശേട്ടനെ ആലോചിച്ചു. ഏട്ടന്റെ..

“ധന്യ”, ഡോക്ടറുടെ വിളി കേട്ടാണ് ഞാൻ തിരിച്ചു വന്നത്.

“ഇതിനു മുൻപൊരിക്കൽ അവൻ ഒരു പെൺകുട്ടിയുമായി പിരിഞ്ഞതിന് പിന്നിലും ഇത് തന്നെ ആയിരുന്നു കാര്യം. അത് കൊണ്ട് ഇതൊരു ഗുരുതര പ്രശ്നം ആയി അവനിൽ ഉണ്ട്. അവൻ ഒരു ഡിപ്രെഷനിലേക്കു ആണ് പോകുന്നത്. അത് അവന്റെ ജീവിതത്തിനെ താളം തെറ്റിക്കും, അറിയാമല്ലോ. അവനോടു സംസാരിക്കണം. എല്ലാ മടിയും മാറ്റി വെച്ച് സംസാരിക്കണം. അവൻ ഇവിടെ വരാൻ തയ്യാറല്ല. ഇത് താൻ പറഞ്ഞത് കൊണ്ടാണ് വന്നത് എന്നാണ് പറഞ്ഞത്. താൻ അത് കൊണ്ട് അവനോടു സംസാരിക്കണം. ഇതൊരു പ്രശ്നം ആവില്ല എന്ന് പറഞ്ഞു ബോധ്യപ്പെടുത്തണം.”

“ഞാൻ ചെയ്യാം, ഡോക്ടർ. ഞാൻ സംസാരിച്ചോളാം”. ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു പോകാൻ തുനിഞ്ഞു. അപ്പോൾ അദ്ദേഹം എന്നെ വിളിച്ചു.

“ധന്യ. അവന്റെ ഭയം അത്ര നിസ്സാരം അല്ല. അത് കാര്യം ഇല്ലാത്തതും അല്ല. ” ഒരു ചെറിയ ചിരിയോടെ എന്നാൽ കാര്യമായി ആണ് അദ്ദേഹം അത് പറഞ്ഞത്. ഞാൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പുറത്തേക്കു നടന്നു.

* * * * *

എന്റെ മനസിൽ ആകെ ഒരു മാലപ്പടക്കം പൊട്ടുകയായിരുന്നു. കാറിൽ വെച്ച് അവൻ എന്നോടോ ഞാൻ അവനോടോ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.

വീടെത്തി അവൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഇറങ്ങി റൂമിലേക്കു പോയി. റൂമിന്റെ വാതിൽ അടഞ്ഞു. എനിക്ക് ആ വാതിൽ അടഞ്ഞു കാണുന്നതേ ഇഷ്ട്ടമല്ല. ഇതിപ്പോൾ മാസങ്ങൾ ആയി അത് അങ്ങനെ ആണ്.

ഇത് ശരിയാവില്ല. ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു. എന്തെങ്കിലും പ്രതിവിധി വേണം. എന്റെ കുട്ടിയെ അങ്ങനെ വിടാൻ എനിക്ക് പറ്റില്ല. എന്തിനെ പറ്റിയാണെങ്കിലും സംസാരിക്കണം.

രാത്രി ആഹാരം കഴിഞ്ഞു. പതിവ് പോലെ അവൻ വാതിലടച്ചു ഉള്ളിലേക്കു പോയി. ഞാൻ പാത്രങ്ങൾ എല്ലാം കഴുകി വെച്ച് സോഫയിൽ ഇരുന്നു. ധൈര്യം ഇല്ല. ഒടുവിൽ ഞാൻ എങ്ങനെയെല്ലാമോ സംഭരിച്ച ധൈര്യംകൊണ്ട് അവന്റെ വാതിലിനടുത്തെത്തി. വാതിലിൽ മുട്ടി.

രണ്ടു മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞിരിക്കണം. വാതിലിന്റെ കുറ്റി തുറക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു. പതുക്കെ തള്ളിയപ്പോൾ വാതിൽ തുറന്നു. അവൻ തിരിച്ചു കിടക്കയിൽ ആണ്. ഞാൻ പതുകെ അടുത്ത് പോയിരുന്നു.

“അച്ചു. അച്ചൂ. ഡാ. എന്തിനാ നീ ഇങ്ങനെ വിഷമിക്കുന്നത്. ഡോക്ടർ എന്നോട് കാര്യം പറഞ്ഞു. ഇങ്ങോട്ട് നോക്കിയേ നീ.”

അവൻ തിരിഞ്ഞില്ല. ഞാൻ അവന്റെ തോളിൽ പിടിച്ചു തിരിച്ചു. അവൻ മുഖം ആകെ ചുവന്നു കണ്ണ് ചെറുതായി നിറഞ്ഞതു പോലെ കിടക്കുകയാണ്.

“കുട്ടാ. ഇതൊക്കെ ഉണ്ടാകും. പക്ഷെ അതിലൊന്നും ഇത്ര കാര്യം ഇല്ല. കേട്ടോ?”

അവന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. “എനിക്ക് അവളെയും നഷ്ട്ടമായി. ഇനി ആരുടെ എടുത്തേക്കും എനിക്ക് പോവാൻ പറ്റില്ല”.

അവന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകാൻ തുടങ്ങി. അവനെ അത് വല്ലാതെ ബാധിച്ചിരിക്കുന്നു. ഞാൻ അവനോടു പലതും പറയാൻ തുടങ്ങി. അവനു പക്ഷെ ഒന്നും രജിസ്റ്റർ ആവുന്നില്ല. അവൻ തീരുമാനിച്ചിരിക്കുമായാണ്, ഇനി ഒരിക്കലും ഇതൊന്നും ശരിയാവില്ല എന്ന്.

എനിക്ക് സങ്കടവും ദേഷ്യവും എല്ലാം കൂടി വരികയായിരുന്നു. അവന്റെ കണ്ണീർ എനിക്ക് കാണാൻ പറ്റുന്നില്ല.

“അച്ചു. ഞാൻ ഒരു കാര്യം പറയാം.ആ പെൺകുട്ടിക്ക് അത് പറ്റിയില്ല എന്നതിന് അത് ആർക്കും പറ്റില്ല എന്ന് അർഥം ഇല്ല. അത് മനസ്സിലാക്കു.” അവൻ എന്നെ നോക്കി. എന്നിട്ടു പറഞ്ഞു.

“‘അമ്മ എന്നെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ പറയുന്നതാ. ഇതിനു മുൻപ് അശ്വതിക്കും ഇതാ പറ്റിയത്. ” താഴേക്ക് നോക്കിയാണ് അവസാന ഭാഗം പറഞ്ഞത്.

എനിക്ക് ആകെ കൂടെ ദേഷ്യം ആണ് വന്നിരുന്നത്. ഇവന് ഇതെന്താ പറഞ്ഞാൽ മനസിലാകാത്തതു. എനിക്ക് പ്രകാശേട്ടനോടും ദേഷ്യം തോന്നി. ഏട്ടൻ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എനിക്ക് ഇതൊക്കെ പറഞ്ഞു കൊടുക്കാൻ ഇത്ര കഷ്ടപ്പെടേണ്ടി വരില്ലായിരുന്നു.

അവൻ പിന്നെയും കണ്ണിൽ നിന്ന് വന്ന വെള്ളം തുടച്ചു കളയാൻ തുടങ്ങി. അവന്റെ മനസിൽ ആശങ്ക വല്ലാതെ ഏറിയിരിക്കുന്നു.

കൂടെ ഉള്ളവർ എല്ലാം പല പെൺകുട്ടികളുമായി നടക്കുന്നതും അവൻ ഒരാളുടെയും ഒപ്പം പോവാൻ പറ്റാതെ ആയതും പറഞ്ഞ അവൻ വീണ്ടും തലയിണയിലേക്ക് മുഖം അമർത്തി. എനിക്ക് സങ്കടവും ദേഷ്യവുംകൊണ്ട് എന്താണ് പറയേണ്ടത് എന്ന് അറിയില്ല.

“അച്ചു. ഞാൻ പറയുന്നത് നീ വിശ്വസിക്ക്. വലിപ്പം ഒരു പ്രശ്നം അല്ല കുട്ടാ. ചില പെൺകുട്ടികൾക്ക് പറ്റില്ല. ചിലർക്ക് പറ്റും” ഞാൻ എങ്ങനെയോ ആണ് അത് പറഞ്ഞത്.

“അമ്മ നുണ പറയാതെ ഒന്ന് പോകുന്നുണ്ടോ”, അവന്റെ ശബ്ദം പൊങ്ങി. എനിക്ക് സഹിച്ചില്ല. എന്റെ വായിൽ നിന്നും പിന്നെ വന്നത് –

“ഞാൻ പറഞ്ഞത് നുണയാണെങ്കിൽ നീ ഇപ്പൊ ഉണ്ടാകില്ലായിരുന്നെടാ.”

പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ആണ് എന്താണ് ഞാൻ പറഞ്ഞത് എന്ന് എനിക്ക് ബോധ്യം ആയതു. ഞാൻ അവനെയും അവൻ എന്നെയും നോക്കി.

എനിക്ക് ഇനി എന്താണ് പറയേണ്ടത് എന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു. അവൻ എന്നെ തന്നെ നോക്കി ഇരിക്കുകയാണ്. അവന്റെ അച്ഛനെ പറ്റിയുള്ള എന്ത് വിവരവും അവനു വലുതാണ്.

അച്ഛന്റെ പോലെ ആണോ മുടി, കൈ, കാലുകൾ. മീശ എന്നൊക്കെ ചോദിക്കും ഇപ്പോഴും. ആണ് എന്ന് പറഞ്ഞാൽ അവനു വളരെ സന്തോഷവും ആണ്. ഇത് പക്ഷെ. അവൻ എന്നെ തന്നെ നോക്കി കിടക്കുന്നു. പക്ഷെ മുഖത്തു നിന്നും എന്തോ ഒരു ഭാരം പോകുന്നത് പോലെ എനിക്ക് തോന്നി. ഞാൻ പതുക്കെ എഴുന്നേറ്റു. അവന്റെ മുടിയിൽ തലോടി.

“കിടന്നോളു. നമുക്ക് നാളെ ഡോക്ടറുടെ അടുത്തേക്ക് പോണം. സംസാരിച്ചാൽ ഈ ആങ്‌സൈറ്റി തീരും”.

ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നടന്നു. എനിക്ക് പക്ഷെ എന്തോ. എവിടെ നിന്നോ രണ്ടു കണ്ണുകൾ വല്ലാതെ എന്നെ നോക്കുന്നത് പോലെ. തിരിഞ്ഞു അച്ചുവിനെ നോക്കാൻ തോന്നിയില്ല. വാതിൽ ചാരി ഞാൻ മുറിയിലേക്കു നടന്നു.

കിടക്കയിൽ കിടന്നു. ഞാൻ ആലോചിച്ചത് പ്രകാശേട്ടനെ ആയിരുന്നു. ആ രാത്രി. എന്റെ പതിനെട്ടാം പിറന്നാൾ കഴിഞ്ഞു ആഴ്ചകൾ മാത്രം ആയ രാത്രി. കല്യാണത്തിന് വന്ന എല്ലാവരോടും ചിരിച്ചു കാണിച്ചു ക്ഷീണിച്ചു വന്ന പ്രകാശേട്ടൻ ഉറങ്ങും എന്നാണ് ഞാൻ കരുതിയത്. പക്ഷെ!!

എന്റെ അരക്കെട്ടിൽ എവിടെയോ ഒരു തീപ്പൊരി ചിതറിയത് പോലെ.

പല പല രംഗങ്ങൾ എന്റെ മനസിലൂടെ കടന്നു പോയി. മുല്ലപ്പൂക്കൾ. മാറിൽ നിന്ന് മാറിപ്പോയ സാരി. ഹൂക്ക് പൊട്ടിയ ബ്ലൗസ്. പിൻ പൊട്ടി വന്ന ബ്രേസിയർ. മടിക്കുത്തിൽ വീണ ബലിഷ്ടമായ കൈ. അടിപ്പാവാടയുടെ കെട്ടഴിക്കാൻ ശ്രമിച്ച എന്നെ കമിഴ്ത്തി കിടത്തി അരക്കെട്ടിലേക്ക് മടക്കി വെക്കപ്പെട്ട പാവാടയുടെ പിൻഭാഗം. ഞാൻ പോലും അറിയാതെ പിന്നീട്..

എന്തോ ഒരു ശബ്ദം കേട്ടാണ് ഞാൻ പെട്ടെന്ന് ബോധത്തിലേക്കു വന്നത്. ഞാൻ ചുറ്റും നോക്കി. പുറത്തു നിന്നാണോ, അതോ വാതിലിന്റെ അവിടെ നിന്നോ. അതോ തോന്നിയതോ.

പക്ഷെ അപ്പോഴാണ് ഞാൻ എന്നെ ശ്രദ്ദിക്കുന്നത്, എന്റെ കൈകൾ ചുരിദാറിന്റെ പാന്റിനു മുകളിൽ ആണ് – എന്റെ തുടകളുടെ സംഗമ സ്ഥാനത്ത്. എനിക്ക് അതിനു താഴെ നനഞ്ഞിരിക്കുന്നത് അറിയാം.

എന്താണിത്. ഞാൻ അച്ചുവിന്റെ കാര്യം ആലോചിച്ചു വന്നതല്ലേ. ഇതെന്താണ് ഇത്. പ്രകാശേട്ടനെ പറ്റി ആലോചിച്ചതാണ്. എന്തൊക്കെയോ!!

ഞാൻ വാതിൽ തുറന്നു പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി. അച്ചു എന്തെങ്കിലും പറയാൻ വന്ന ശബ്ദം ആണോ കേട്ടത് എന്ന് നോക്കാൻ. പുറത്തിറങ്ങിയ ഞാൻ ഒന്ന് ഞെട്ടി. അവൻ കോണിയുടെ കൈ പിടിച്ചു താഴേക്കു നോക്കി നിൽക്കുന്നു. അപ്പോൾ!! അവൻ വന്നിരുന്നു. അവൻ വന്നപ്പോൾ കണ്ടത്. ദൈവമേ.

ഞാൻ എന്ത് ചെയ്യണം എന്നറിയാതെ അവിടെ നിന്നു. എന്റെ അരക്കെട്ടിൽ ഒരു വികാരവും, തലച്ചോറിൽ മറ്റൊന്നും കിടന്നു സമയബോധം ഇല്ലാതെ രതിരാജ്യം തീർക്കുകയായിരുന്നു.