This story is part of the ഒരു വെടിക്കു രണ്ടു പൂറു series
എന്റെ സ്വപ്തനഭൂമിയായ അമേരിക്ക എന്ന മാഹാ രാജ്യം! കൊച്ചു നാൾ മുതൽ എനിക്കിവിടെ എത്തിപ്പെടാൻ മനസ്സിൽ വലിയ മോഹമുണ്ടായിരുന്നു. ഹോട്ടൽ മാനേജ്മെൻറ് കഴിഞ്ഞ് ദുബായിലെ ഒരു കുതറ ബാറിൽ കുക്കായി ജോലി ചെയ്യുകയായിരുന്നു ഞാൻ, തുച്ചമായ ശംഭളം, ഒരു ആവറേജ് കുടുംബത്തിൽ പിറന്നു എനിക്ക് ബാങ്ക് ബാലൻസായി പ്രാരാബ്ധം മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ള അപ്പൻ കോട്ടയം ജില്ലയിലെ ചിംങ്ങവനം ഭാഗത്ത് ഒരു സാദാ കർഷകൻ, അൽപം റബ്ബറും പിന്നെ വാനിലയും ഒക്കെയായി ജീവിച്ചു പോന്നു. ബുദ്ധിമുട്ടുകൾക്കിടയിൽ ഞാൻ ഫോട്ടൽ മാനേജ്മെൻറ് ഡിഗ്രിയെടുത്തു.
പിന്നെ അപ്പന് സുഖമില്ലാതെ കിടപ്പായപ്പോൾ പ്രാരാബ്ധങ്ങൾ എന്റെ തലയിലായി. രണ്ടു പെങ്ങന്മാരാ താഴെയുണ്ടയിരുന്നത്. അവരെ കെട്ടിച്ചയക്കാൻ വേണ്ടിയായിരുന്നു ഞാൻ ദുബായിലെ ബാറിൽ ജോലി ചെയ്യാൻ വന്നത്. പറമ്പ് പണയം വെച്ച ലോണെടുത്തും, കടം വാങ്ങിയുമൊക്കെ ഞാൻ ഒരു പെങ്ങളുകുട്ടിയെ നല്ല രീതിയിൽ കല്ല്യാണം കഴിപ്പിച്ചയച്ചു. ആയിടക്കാണ് അമേരിക്കയിൽ നിന്നും എനിക്കൊരു വിവാഹാലോചന വന്നത്. ഇടവകയിലെ വികാരിയച്ചൻ വഴിയാണത് വന്നത്. അതു കൊണ്ട് തന്നെ എന്റെ വീട്ടുക്കാർക്ക് താൽപ്പര്യമായി. പെണ്ണിന്റെ ഫോട്ടോ കണ്ടപ്പോൾ എനിക്കും ബോധിച്ചു. അൽപം മോഡേണായിരുന്നെങ്കിലും കാണൻ നല്ല സുന്ദരിയായതു കൊണ്ട് ഞാൻ പിന്നെ മറിച്ചൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.
അമേരിക്കയിൽ പോയി ഭർത്താവുദ്യോഗം ചെയ്യുന്ന പാവം അച്ചായന്മാരുടെ കഥ പലയിടങ്ങളിൽ നിന്നായി കേട്ടിരുന്നെകിലും അതൊക്കെ സ്വന്തം ജീവിതത്തിൽ സംഭവിക്കുമെന്ന് ഞാൻ വിശ്വസ്സിച്ചില്ല. എല്ലാവർക്കും ഒരേ ഗതിയാകണമെന്നില്ലല്ലോ? പിന്നെ ഒറ്റ മോളായിരുന്നു ഷേർളി, അവർ കുടൂംബമായി അമേരിക്കയിൽ സൈറ്റിൽഡായിട്ട് കുറേ വർഷങ്ങളായിരുന്നു. ഷേർളിയുടെ അപ്പൻ ഹാർട്ട് അറ്റാക്കിൽ കുറേ വർഷം മുൻപ് മരിച്ചിരുന്നു. ഷേർളിയും അവളുടെ മമ്മി സാറാമ്മയും ചിക്കാഗോയിലെ ഒരു സ്വകാര്യ മൾട്ടി സ്പെഷ്യാലിറ്റി ഹോസപ്പിറ്റലിലെ നേർസ്സുമാരായിരുന്നു. നാട്ടിൽ കോടിക്കണക്കിനു സ്വത്ത്, അതെല്ലാം ഇനി ഞാൻ തന്നെ നോക്കി നടത്തണ്ടേയെന്ന് ആലോചിച്ചപ്പോൾ എന്റെ ഉള്ളിൽ കുളിരു കോരി, ഹൊ! ഒരു ബ്ലാക്ക് സ്കോർപ്പിയോയിൽ സിൽക്കിന്റെ ജുബ്ബായും ‘റേയ് ബാൻ’ ഗ്ലാസ്സുമൊക്കെ ഇട്ട സ്റ്റൈലിൽ വന്നിറങ്ങുന്ന രംഗങ്ങൾ ഞാൻ എന്നും രാത്രി സ്വപ്നം കാണാൻ തുടങ്ങി.
അങ്ങിനെ ഒരു മാസ്സത്തിന്റെ ലീവിൽ ഷേർളിയും സാറാമ്മയും നാട്ടിലെത്തി, ഞാനും ദുബായിൽ നിന്നും നാട്ടിൽ ചെന്നു. നിശ്ഛയവും കല്ല്യാണവുമൊക്കെ ചട പടാന്ന് നടന്നു. പിന്നെ വിരുന്നും മറ്റുമായി കുറച്ചു ദിവസ്സങ്ങൾ, ഷേർളിക്ക തിരികെ പോകാൻ ഇനി ഒരാഴച്ച മാത്രം ബാക്കിയുള്ളപ്പോൾ മൂന്നാറിൽ ഹണിമൂൺ, ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ അന്നു വരെ ഞാനും ഷേർളിയും ഒരേ കിടക്കയിലയിരുന്നു കിടപ്പെങ്കിലും നമ്മൾ തമ്മിൽ ഒന്ന് തൊടുക പോലും ചെയ്തില്ലായിരുന്നു.
“ഇപ്പോഴാ തന്നെയൊന്ന് ഫ്രീയായി കിട്ടിയത്? ഹണിമൂൺ സ്വീട്ടിൽ വെച്ച രാത്രി ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“ഒഹ ജോബിച്ചാ ഞാൻ ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ പ്രിപ്പയേർഡല്ല. നമ്മൾ ഇപ്പൊഴും ആകെ സ്റ്റേഞ്ചേർസ്സാ. ആദ്യം നമ്മുക്ക് പരസ്പരം മനസ്സിലാക്കണം പിന്നെ മതി ഇതെല്ലാം, ജോബിച്ചൻ ഉറങ്ങിക്കോ’ ഷേർളി പറഞ്ഞതു കേട്ട് ഞാൻ ആകെ സ്തംഭിച്ചുപോയി.
“നോക്കു. ഷേർളി, മോള് ഇനി അൽപം ദിവസ്സത്തിനുള്ളിൽ തിരികെ പോകില്ലേ? പിന്നെ ഈ ജോബിച്ചൻ ഇവിടെ ഒറ്റക്ക്. ഇനി എത്ര കാലം. ‘ ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“ഹൊ. ജോബിച്ചാ ഡോണ്ട് വറി, നമ്മുടേ മ്യാരേജ് സർട്ടിഫിക്കറ്റ് എമ്പസ്സിയിൽ നിന്നും അട്ടസ്റ്റ് ചെയ്ത കിട്ടേണ്ട താമസ്സുമേയുള്ള, പിന്നെ ഉടനെ ജോബിച്ചന്റെ വിസാ ശരിയാകും. എനിക്കും മമ്മിക്കും അമേരിക്കൻ പാസപ്പോർട്ട് ഒള്ളതാ’ അവൾ പറഞ്ഞു.
“അപ്പൊ എന്നെ അമേരിക്കയിലേക്ക് കൊണ്ടു പോവുകയാണോ? “യാ. ജോബിച്ചനെ പിന്നെ ഞാൻ ഇവിടെ ഒറ്റക്ക് നിർത്തിയാൽ ശരിയാകുമോ. എനിക്ക് ജോബിച്ചനെ എന്നും കാണണ്ടായോ? അവൾ ചോദിച്ചു. ഞാനും അമേരിക്കയിലേക്ക് പറക്കാൻ പോകുന്നു എന്ന് കേട്ടപ്പോൾ എന്റെ മനസ്സ സന്തോഷം കൊണ്ട് തുള്ളിച്ചാടി. എന്നാലും.
“എന്നാലും പൊന്നേ. എന്നെയിങ്ങനെ പട്ടിണിക്കിടണോ? ഞാൻ ദയനീയമായ സ്വരത്തിൽ ചോദിച്ചു.
“സോറീഡാ മോനെ. എനിക്കിപ്പോ പിരീയീഡസാ. അതാ ഞാൻ നെരത്തേ തന്നെ ഹണി മൂൺ വേണ്ടന്ന് മമ്മിയോട് പറഞ്ഞത്. പിന്നെ ആളുകൾ എന്തു കരുതും എന്ന് മമ്മി ചോദിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ സമ്മതിച്ചുന്നേയുള്ളൂ. നൗ കമോൺ ഡിയർ. എന്റെ കുട്ടൻ ഉറങ്ങ’ എന്ന് കൂളായി പറഞ്ഞ് അവൾ ലൈറ്റണച്ച കിടന്നു.
അങ്ങിനെ ഷേർളി അടുത്ത ഫൈറ്റ്ലറ്റിൽ അമേരിക്കയിലോട്ട് പറന്നു. സാറാമ്മക്ക് ലീവ് കൂടുതലുണ്ടായിരുന്നതു കൊണ്ട് അവർ ഷേർളിക്കൊപ്പം പോയില്ല. മാത്രവുമല്ല. അവരുടെ വീട്ടിൽ (വീടല്ല ബംഗ്ലാവ്) അതിൽ ചില അറ്റകുറ്റപണികളൊക്കെ തീർക്കാനുണ്ടയിരുന്നു. ഒരു ബീനാ ആൻറണി ലുക്കായിരുന്നു സാറാമ്മയുടെ മുഖത്തിന്, നല്ല വെളുത്ത്, തോളിനൊപ്പം ബോബ് ചെയ്ത ചെമ്പിച്ച മുടി, ചുരീദാറിൽ ത്രസ്സിച്ചു നിൽക്കുന്ന മാറിടവും നിതംഭങ്ങളും, ആരു കണ്ടാലും ഒന്ന് നോക്കി പോകും, അതായിരുന്നു എന്റെ അമ്മായിയമ്മ, അവരെ കണ്ടാൽ നാൽപ്പതിനു മുകളിൽ പ്രായമുണ്ടെന്ന് ആരും പറയില്ല. കുറെയൊക്കെ മേക്കപ്പിന്റെ പവ്വറാണെന്ന് കൂട്ടിക്കോ
ഷേർളി പോയി കഴിഞ്ഞ്, ഞാൻ ദുബായിലേക്ക് പിന്നെ തിരികെ പോയില്ല. ഷേർളി പോകുന്നതിനു മുൻപായി അവൾ തന്നെ എന്റെ അപ്പന്റെ കയ്യിൽ പത്ത് ലക്ഷം രൂപയുടെ ഒരു ഡ്രാഫ്റ്റ് നൽകി, എനിക്കു വിശ്വസ്സിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല, സത്യം പറഞ്ഞാൽ ഷേർളീയുടെ കാൽ തൊട്ട് ഒന്ന് വന്ദിക്കണമെന്ന് എനിക്ക മനസ്സിൽ തോന്നി. ഡ്രാഫ്റ്റ മാറി ഞാൻ പറമ്പിന്റെ മുകളിലുള്ള കടമൊക്കെ വീട്ടി, പിന്നെ ബാക്കി വന്ന ഒരു അഞ്ചു ലക്ഷത്തിൽ നിന്നും നാലു ലക്ഷം ഞാൻ ഇളയ അനുജത്തിയുടെ പേരിൽ ഡെപ്പോസിറ്റ ഇട്ടു. ബക്കി വന്ന ഒരു ലക്ഷം ഞാൻ എന്റെ ബാങ്കിൽ തന്നെയിട്ടു. അമേരിക്കയിലേക്ക് പോകുന്നതിനുള്ള ടിക്കിറ്റിനും, പിന്നെ അപ്പന്റെ ചികിത്സക്കും മറ്റുമായി. ഷേർളിയുടെ വീട്ടിൽ പണിതുടങ്ങിയതറിഞ്ഞ് ഞാൻ സാറാമ്മയെ സഹായിക്കാൻ അങ്ങോട്ട് ചെന്നു.
“ങാ ജോബിച്ചൻ എത്തിയോ?’ എന്നെ കണ്ട അവർ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ചൊദിച്ചു.
‘ങാ ഞാനിങ്ങു പോന്നു. ഇനി മമ്മിയുടെ ആവശ്യങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടേ ഞാൻ തിരികെ പോണുള്ള” ഞാൻ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘ങാ എനിക്കൊരു കുട്ടായല്ലോ. ഇവിടെ ഒറ്റക്ക് കഴിയൻ പറ്റത്തില്ല. ഇത്രയും വലിയ വീട്ടിൽ രാത്രി മുഴുവൻ ഒറ്റക്ക്. ഒരു വിധത്തിലാ ഞാൻ കഴിഞ്ഞു കൂടിയത്”
‘മമ്മി പേടിക്കണ്ട. ഇനി മമ്മി പോകുന്നതു വരെ ഞാനിവിടെ നിൽക്കാം, മാത്രവുമല്ല എനിക്കാറിയാവുന്ന സ്വാദിഷ്ടമായ ചില വിഭവങ്ങളൊക്കെ വച്ചു വിളമ്പി മമ്മിയെ തീറ്റിച്ചിട്ടേ ഞാൻ പോകുന്നുള്ള” ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“ജോബിച്ചൻ കുക്കിംങ്ങ് ചെയ്യുമോ?” അവർ ചോദിച്ചു.
‘കൊള്ളാം.. പൈസ മുടക്കി ഹോട്ടൽ മാനേജ്മെൻറ് പഠിച്ചതാ ഞാൻ, എന്തായാലും കഴിച്ചു നോക്കിയിട്ട മാർക്കിട്ടാൽ മതി” ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“ഓക്കെ” അവർ പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘എന്നാലെ ഞാൻ പോയി അൽപം സാധനങ്ങളൊക്കെ വാങ്ങിയേച്ചും വരാം, മമ്മിക്ക് എന്തിങ്കിലും ആവശ്യമുണ്ടോ, ഞാൻ വരുമ്പോൾ വാങ്ങി കൊണ്ടു വരാം” ഞാൻ ചോദിച്ചു. അതു കേട്ട് അവർ ആലോചിക്കുന്ന പോലെ നിന്നു. പെട്ടന്ന് അവരുടെ മുഖത്ത് ഒരു ചമ്മൽ പോലെ,
“ഓഹ് സാരമില്ല. മോൻ പോയേച്ചും വാ.. അല്ല ചുമ്മാ അങ്ങ് കയ്യും വീശി പോകുവാണോ, ഇതാ ഇത് വെച്ചോ’ അവർ അഞ്ഞുറിന്റെ ഒരു കേട്ട് എന്റെ പോക്കറ്റിലേക്ക് തിരുകി വെച്ചു.
“അയ്യോ മമ്മീ. ഇത് വേണ്ട. എന്റെ കയ്യിൽ ഉണ്ട്…“ ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“അതൊന്നും സാരമില്ല ജോബിച്ചാ.. നമ്മൾ തമ്മിൽ ഇനി ഒരു ഫോർമാലിറ്റിയൊന്നു വേണ്ട, ഒരു കുടുംബമല്ലേ നമ്മളിപ്പോൾ? അവർ പറഞ്ഞു. എനിക്ക മനസ്സിൽ നല്ല സന്തോഷം തോന്നി.
“മമ്മീ ഞാൻ മമ്മിയെ ഒന്ന് കെട്ടിപ്പിടിച്ച ആ കവിളിൽ ഒരു ഉമ്മ തന്നോട്ടേ? ഞാൻ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. എന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു.
“ഒന്ന് പോടാ. നിന്റെയൊരു തമാശ” അവർ എന്റെ കവിളിൽ നുള്ളി പറഞ്ഞു.
“ഓക്കെ ശരി. പക്ഷെ നമ്മൾ തമ്മിൽ ഇനി ഫോർമാലിറ്റി ഒന്നും വേണ്ടായെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട്, മമ്മിക്ക് എന്താ വേണ്ടതെന്ന് ഇതു വരെ പറഞ്ഞില്ലാ. അതു ശരിയല്ലാ കേട്ടോ? ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“ഓഹ. അതോ. ജോബിച്ചൻ ഏത് ബ്രാണ്ഡാ അടിക്കാറ്? സാറാമ്മ ചോദിച്ചു. ഞാനൊന്ന് ചുളി,
“അത്. അതിപ്പൊ. ബ്രാണ്ടി. വിസ്കീ. സ്കോച്ച്…“ ഞാൻ പറഞ്ഞു. നമുക്കങ്ങിനെ ഒരു സ്പെഷ്യൽ ബ്രാണ്ടോന്നും ഇല്ലായിരുന്നു. കാഴ്ചച്ച നഷ്ടമാവാത്ത ഏതൊരു മദ്യവും നമ്മൾ സേവിക്കും.
“എനിക്ക് വോഡ്ക്കയാ ഇഷ്ടം’ അവർ മടിയില്ലാതെ പറഞ്ഞു.
“ഓഹ. അതു മതി. ഞാൻ കൊണ്ടുവരാം. അല്ല മമ്മിക്ക് കൊളസ്റ്റോളോ മറ്റു പണക്കാരുടെ അസുഖങ്ങൾ വല്ലതു ഉണ്ടോ? ഞാൻ ചോദിച്ചു.
“അതെന്താ അങ്ങിനെ ചോദിച്ചത്? അവർ ചോദിച്ചു.
“അല്ല ഇന്നു രത്രിക്ക് ബീഫ് സ്റ്റ്യൂ വിത്ത് പാലപ്പം ആക്കിയാലോ എന്ന ആലോചിക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ? ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“ങാഹാ! കൊള്ളാമല്ലോ. എനിക്ക കൊളസ്റ്റോളുമില്ല. ഷുഗറുമില്ല. പ്രഷറുമില്ല.” അവർ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“എന്നാൽ ഓക്കെ ഞാനിതാ ഇപ്പൊ വരാം” എന്നു പറഞ്ഞ് ഞാൻ ബൈക്കെടുത്ത് സ്ഥലം വിട്ടു.
സാധനങ്ങളെല്ലാം വങ്ങിയേച്ച് തിരികെ വന്നപ്പൊഴേക്കും പണിക്കാരു വന്ന പണി തുടങ്ങിരുന്നു. കിച്ചണ് തൊട്ടുള്ള ഒരു സ്റ്റോർ റൂം പിന്നെ മുകളിലെ നിലയിൽ ഒരു ബാത്ത റും എങ്ങിനെ ചില പണികളായിരുന്നു. സാറാമ്മ ഒപ്പം നിന്ന് പണിയെടുപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ ഉച്ചക്കുള്ള വിഭവമായ ഫൈഡ് റൈസ്സും ചിക്കൻ മഞ്ചരിയനും ഉണ്ടാകാനായി അടുക്കളിയിലോട്ട് ചെന്ന് പണികൾ തുടങ്ങി. അമ്മായിയമ്മയെ സോപ്പിട്ടു നിന്നാൽ നല്ല കയ്മണി കിട്ടുമെന്ന് ഉറപ്പായതു കൊണ്ട് ആ റൂട്ടിൽ തന്നെ സഞ്ചരിക്കാനുള്ള സ്രമമായിരുന്നു എന്റെ.
ഒന്നരയോടെ ഫൈഡ് റൈസ്സും മഞ്ചരിയനും, ഒപ്പം കരിമീൻ പൊള്ളിച്ചതും റെഡിയായി. ജോലിക്കാർ പുറത്ത് ഭാക്ഷനം കഴിക്കാൻ പോയപ്പോൾ ഞാൻ വിഭവങ്ങൾ മേശയിൽ നിരത്തി.
“വാവ് മാർവലെസ്സ്. സോ ടേസ്റ്റി. ജോബിച്ചാ.. യു ആർ ഗ്രേറ്റ്. ഇപ്പൊ എനിക്ക് ഏഷ്യാനെറ്റിൽ കാണുന്ന ഒരു പരസ്യമാ ഓർമ്മ വരുന്നത്. നിയിങ്ങ് വന്നേ ഞാനൊരു ഉമ്മ തരട്ടേ? സാറാമ്മ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ഇനി ജീവിതകാലം മുഴുവൻ മമ്മിക്കും മോൾക്കും രുഛികരമായ ഭക്ഷണം കഴിച്ചു ജീവിക്കാം, അത് എന്റെ ഗ്യാരണ്ടീ’ ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“ഒഹ വീ ആർ സൊ ലക്കി’ അവർ പറഞ്ഞു.
ഉച്ചഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് ഞാനും അവരുടെ കൂടെ നിന്ന് പണികൾക്ക് നിർദേശം കൊടുത്തു. ആറു മണിയോടെ ജോലിക്കാർ കൂലിയും വാങ്ങി പിരിഞ്ഞു.
“ഓഹ്. നടുവിനെന്തോ ഒരു പിടുത്തം പോലെ” സാറാമ്മ പറഞ്ഞു. “മമ്മി കുറേ നേരം നിന്നതു കൊണ്ടായിരിക്കും’ ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“ഇതാപ്പൊ നന്നായേ.. അവിടെ ഹോസപ്പിറ്റലിൽ എത്തിയാൽ പിന്നെ ഇരിക്കാൻ എവിടെ സമയം?. മൂത്രമൊഴിക്കാൻ കൂടെ ഒഴിവു കിട്ടില്ല” അവർ പറഞ്ഞു.
Thudarum
ഈ kambi katha എല്ലാവര്ക്കും ഇഷ്ടം ആയി കാണും എന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നു നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായങ്ങളും നിർദേശങ്ങളും രേഖപ്പെടുത്തുക വഴി കഥാകാരനെ ഇനിയും എഴുതാൻ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുക. കൂടുതൽ കഥകൾ വായിക്കാൻ ആയി kambimalayalamkathakal dot com സന്ദർശിക്കുക