‘ അഛാ… ഈ അങ്കിളിനൊന്നും വേണ്ടന്ന്…..’ കല വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.
‘ ങാ… മോളു വാ…. ‘ രാമേട്ടന്റെ സ്വരം.
സത്യമായിരുന്നു. പോരുന്ന വഴിക്കു കഴിച്ച ഏത്തക്കാബോളിയും പരിപ്പുവടയും ഇന്നത്തേക്കു
വയറിനു ധാരാളമായിരുന്നു. ഞാന് ഒരു പുസ്തകമെടുത്തു വായിച്ചുകൊണ്ടു കിടന്നു. ഒരു ചെറിയ മേശ കിട്ടിയിരുന്നെങ്കില് എന്നാശിച്ചു പോയി. ഒരു തടിക്കസേരയുണ്ട്. കുറേക്കഴിഞ്ഞപ്പോള് രാമേട്ടന് കയ് തുടച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങോട്ടു കേറി വന്നു. ഞാനെഴുനേറ്റു.
‘ ഇരിക്ക… പിന്നെ… നീയെന്താ .. ഉണ്ണാന് വരാതിരുന്നേ…?…’
‘ എനിക്കു വിശപ്പില്ല… അതുകൊണ്ടാ….’
‘ രാജുമോനേ… അവളു ചുമ്മാ വളാവളാ പറയത്തേ ഉള്ളു… പാവാ… മനസ്സിലൊന്നുമില്ല…
പെമ്പിള്ളേരൊള്ളതുകൊൊള്ള പേടീം കാണും… എനിക്കു നിന്നെ അറിയാവുന്നതുകൊണ്ടല്ലേ ഇങ്ങോട്ടു കൊണ്ടു വന്നേ… നീയതിന് അത്താഴപ്പട്ടിണി കെടക്കേണ്ട കാര്യമൊന്നുമില്ല… ‘
‘ കഴിവതും… ആരേയും ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാതെ നോക്കണന്നൊണ്ട് രാമേട്ടാ….. എന്നാലും ഇന്ന്…
സത്യായിട്ടും വെശക്കുന്നില്ലാത്തതു കൊണ്ടാ…. ‘
‘ എങ്കി… നിന്റിഷ്ടം… പഠിക്കാന് മറക്കണ്ട… നിന്റമ്മ പ്രത്യേകം പറഞ്ഞിട്ടൊണ്ട് എപ്പഴും
ഓര്മ്മിപ്പിക്കണന്ന്…’
രാമേട്ടന് വെളിയിലേക്കിറങ്ങി. അതുവരേ വാതില്ക്കല് നിന്ന അഭി ഒരു ചുരുട്ടിയ പായും
തലയിണയും മുറിയിലേക്കിട്ടു. എന്നിട്ടു പറഞ്ഞു.
‘ ദാ… പായ്…. കെടക്കയൊണ്ട്… പക്ഷെങ്കി….. വല്ലാണ്ടു മുഷിഞ്ഞതാ…’ അവള് എന്നേ
നോക്കാതെ തന്നെ തിരിഞ്ഞു നടന്നു.
‘ താങ്ക്സ്…. എനിക്കീപായ തന്നേ ധാരാളം……പിന്നേ….’ അവള് തിരിഞ്ഞു നിന്നു.
‘ വിരോധല്ല്യങ്കില്……കൂജയോ പാത്രോ ഒണ്ടാരുന്നെങ്കി…. കൊറച്ചു വെള്ളം എടുത്തു
വെക്കാമാരുന്നു…..’
സങ്കോചത്തോടെയാണു ഞാനതു പറഞ്ഞത്. ഓര്ത്തിരുന്നെങ്കില് അതൊക്കെ വീട്ടില് നിന്നും കൊണ്ടു വരാമായിരുന്നു.
ഒന്നും മിണ്ടാതെ അഭി നടന്നകന്നു. ഇഷ്ടപ്പെട്ടു കാണത്തില്ലായിരിക്കും. വല്ലവനും വേണ്ടി
വിടുതിവേല ചെയ്യാന് മടി കാണും. ങാ, അല്പം കഴിഞ്ഞിട്ട് നിലാവുദിക്കും അപ്പോള് വേണമെങ്കില് കിണറ്റുകരെ പോകാവുന്നതേ ഉള്ളു. കഴിവതും ആരേയും ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാതെ നോക്കണം. ഇപ്പോള് ഈ വീട്ടില് എന്നോടു കാരുണ്യമുള്ളത് രാമേട്ടനും കലക്കും മാത്രം. ങാ,
രണ്ടു പേരെങ്കിലുമുണ്ടല്ലോ, ആശ്വാസം.പക്ഷേ അല്പം കഴിഞ്ഞപ്പോള് ഒരു കൂജയും താങ്ങിപ്പിടിച്ച് കല ചായ്പിലേക്കു വന്നു.
‘ അയ്യോ… നീയെന്തിനാ മോളേ… ഇതും പൊക്കിക്കൊണ്ടു വന്നത്… ഞാന് എടുത്തോണ്ടു
വരുമാരുന്നല്ലോ…’
ഞാന് കൂജ വാങ്ങി കസേരപ്പുറത്തു വെച്ചു ഒരു ബുക്കെടുത്തു മൂടി വെച്ചു.
‘ ഞാനെടുത്തതല്ല.. ചേച്ചി തന്നയച്ചതാ… അത്താഴം കഴിക്കാണ്ട്… വെള്ളം കുടിച്ച് വയറു
നെറക്കാനാരിക്കും.. കൊണ്ടു കൊട്… കുടിച്ച് വീര്പ്പിക്കട്ടെന്നു പറഞ്ഞു….’
‘ അങ്ങനെ പറഞ്ഞോ… എങ്കില് അങ്ങനെ തന്നെ വിചാരിച്ചോട്ടെ…’ ഞാന് ചിരിച്ചു.
‘ എങ്കില് ഗുഡ്നൈറ്റ്.. അങ്കിള്..’
‘ ഗുഡ്നൈറ്റ്…’ ഞാന് വാതില് ചാരി.
പായ് കുടഞ്ഞു വിരിച്ചു. നിറം മങ്ങിയതെങ്കിലും അലക്കിയ ഉറയിട്ട തലയിണ. പഞ്ഞിയൊക്കെ കട്ടി പിടിച്ചു. വീട്ടില് അമ്മ വെക്കുന്ന തലയിണ പോലെയുണ്ട്. എനിക്കുള്ള തലയിണ നല്ല മൃദുവായതാണ്. ഏതായാലും ഇവര് ഇത്രയെങ്കിലും തന്നല്ലോ. മെത്തയേക്കാള് സുഖം തണുത്ത പായ തന്നേ. ചൂടിനൊരാശ്വാസം കിട്ടുമല്ലോ. ഉറങ്ങാതെ കിടക്കുമ്പോള് അറിയാതെ ഓര്ത്തുപോയി. അമ്മ ഇപ്പോള് എന്തു ചെയ്യുകയായിരിക്കും. ഇന്ന് എനിക്കു വേണ്ടി ചൂടു കാപ്പി തിളപ്പിക്കണ്ടല്ലോ. പുസ്തകത്തിലേക്കു തല കുമ്പിട്ട് മയങ്ങുന്ന എന്നേ തട്ടിയുണര്ത്തേണ്ടല്ലോ. പാവം എന്റെ അമ്മ.
അപ്പുറത്ത് അടുക്കളയില് പാത്രങ്ങള് കൂട്ടിമുട്ടുന്ന ശബ്ദം, രാമേട്ടന്റെ കോട്ടുവായുടെ ശബ്ദം.
അകലെ ഏതോ ഒരു നായുടെ കുര കേട്ടു. ജനലില് കൂടി അരണ്ട നിലാവെളിച്ചം കടന്നു വന്നു.
ഇനി നാളെ പഠിക്കാം. പിറ്റേന്നു വെളുപ്പിനു തന്നേ ഞാനുണര്ന്നു. മുഖമൊന്നു കഴുകാന് വേണ്ടി അടുക്കളപ്പുറത്തേക്കു ചെന്നു. അടുക്കളയില് ലൈറ്റുണ്ട്. എനിക്കു മുമ്പേ തന്നേ പെണ്ണുങ്ങള് ഉണര്ന്നിരിക്കുന്നു. അടുക്കളമുറ്റത്ത് ഒരു മണ്കലം ഇരിപ്പുണ്ട്, അതില് നോക്കി. കഷ്ടിച്ച് കുറച്ചു വെള്ളം കാണും. അടുത്തു തന്നേ ഒരു കറുത്ത ടാര്വീപ്പ ഇരിക്കുന്നു അതിന്റെ
തടിയടപ്പു പൊക്കി നോക്കി. അതിലും അടിയില് അല്പം വെള്ളമേ ഉള്ളു. പേസ്റ്റ് തേച്ച് ബ്രഷെടുത്ത് അരയില് തിരുകി. അടുക്കളത്തിണ്ണയില് ഒരു അലുമിനിയും കലവും ചെപ്പുകുടവും ഇരിക്കുന്നു. അതു രണ്ടുമെടുത്ത് കിണറ്റുകരയിലേക്കു നടന്നു. തോട്ടുവക്കില്
കുറ്റിക്കാട്ടിന്റെ സഹായത്തോടെ കര്മ്മങ്ങള് നടത്തി. വീട്ടില് ചെയ്യുന്ന പതിവുവ്യായാമങ്ങളും
ചെയ്തു. എല്ലാം കഴിഞ്ഞ് കുടങ്ങളില് വെള്ളം നിറച്ചു. അപ്പോഴേക്കും അയല് പക്കത്തെയാവും ഒന്നുരണ്ടു പെണ്ണുങ്ങള് വെള്ളം കോരാനെത്തി. ഞാന് പാത്രങ്ങള് തോളിലെടുത്ത് വീട്ടിലേക്കു നടന്നു. വീപ്പയില് വെള്ളമൊഴിച്ചു. മൂന്നുനാലു പ്രാവശ്യം കൊണ്ട്
വീപ്പ ഏതാണ്ടു നിറയാറായി. എങ്കില് പിന്നെ നിറച്ചേക്കാം, എനിയ്ക്കോരു വ്യായാമവുമായല്ലൊ. അടുത്ത ട്രിപ്പു കഴിഞ്ഞു വരുമ്പോള് അടുക്കളവശത്തേ വാതില്ക്കല് എന്നേത്തന്നേ നോക്കി നില്ക്കുന്ന എളേമ്മ. മുറ്റത്തരികില് പല്ലു തേച്ചുകൊണ്ടു നില്ക്കുന്ന രാമേട്ടന്. തിണ്ണയിലിരിക്കുന്ന കലമോള്. അഭിയെ കണ്ടില്ല. അടുക്കളയിലാവും. എല്ലാവരുടേയും മുഖത്ത് അമ്പരപ്പിന്റെ ഭാവം.
‘ എന്തിനാ രാജു… രാവിലേ നീയീ വെള്ളം എല്ലാം കോരുന്നത്… ഇവിടെന്താ.. കല്യാണമോ
മറ്റോ ഉണ്ടോ? ….’ രാമേട്ടന് ചോദിച്ചു.
‘ നോക്കിയപ്പം പാത്രത്തില് ഒട്ടും ഇല്ലാരുന്നു… വെള്ളം എല്ലാവര്ക്കും വേണ്ടേ? …’ ഞാന്
ഭവ്യതയോടെ പറഞ്ഞു.
‘ ഇവിടെ പെണ്ണുങ്ങളു കൊണ്ടു വന്നോളുമല്ലോ… നിന്റെ അമ്മയെങ്ങനുമറിഞ്ഞാ… ‘
‘ ഓ… ഇതെനിയ്ക്കോരു വ്യായാമാ രാമേട്ടാ…. അല്ലെങ്കിലും വീട്ടില് ഞാനും ജോലിയൊക്കെ
ചെയ്യുന്നതാ… ‘
‘ ങൂം … മതി.. ചൊമന്നോണ്ടു നിക്കാതെ കൊൊഴിക്ക…’
‘ വൈകുന്നേരം … വ്യായാമത്തിനു പകരം…. വെറകൊേ വെട്ടിത്തരാം… എനിക്കിഷ്ടപ്പെട്ട
പണിയാ….’
‘ നീയെന്താ… ഇവിടെ വെള്ളം കോരാനും വെറകു വെട്ടാനുമാണോ വന്നത്… പോയിരുന്നു
പഠിക്കാന് നോക്ക്….’
‘ സാരമില്ല രാമേട്ടാ… എന്നേക്കൊണ്ട്… ആകാവുന്ന സഹായം… അത്രേയൊള്ളു….’ ഞാന്
ചായ്പിലേക്കു കയറി. പ്രാതലിനു കൊള്ളി പുഴുങ്ങിയതും കാന്താരി മുളകു ചമ്മന്തിയുമായിരുന്നു. എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട വിഭവങ്ങള്. രാമേട്ടനു കഞ്ഞി, കാരണം കൊള്ളി കഴിച്ചാല് പുള്ളിക്കാരനു ഗ്യാസുണ്ടാകുമത്രെ. ഞാനും കലയും രാമേട്ടനും കഴിക്കാനിരുന്നു. എളേമ്മ ഭിത്തി ചാരി വെറുതേ നിന്നു. അഭിയേ അപ്പോഴും കണ്ടില്ല. ഇടക്ക എളേമ്മ ചോദിച്ചു.
‘ അല്ലാ…..രാജാമണി….. തെങ്ങേ കേറുവോ…?…’
‘ ങേ….? എന്താടീ …നീ ഇവനെ തെങ്ങേലും കേറ്റാന് പോകുവാണോ…’ രാമേട്ടന് ദേഷ്യപ്പെട്ടു.
‘ വീട്ടുമുറ്റത്ത് അമ്മ നട്ടുവളര്ത്തിയ രണ്ടു തെങ്ങൊണ്ട്… അധികം പൊക്കമില്ല….
അതേലൊക്കെ കേറും…. കൊന്നത്തെങ്ങേല് കേറീട്ടില്ല…’ ഞാന് പറഞ്ഞു.
‘ ചെലപ്പം ഇവിടെ അരക്കാന് നേരം തേങ്ങാ കാണത്തില്ല…. അങ്ങനെ വരുമ്പം ആ പെണ്ണ്
തോട്ടിയേല് അരിവാളു വെച്ച് പറിക്കും… കഴിഞ്ഞ ദിവസം ഭാഗ്യത്തിനു തേങ്ങാ തലേ
വീണില്ലെന്നേ ഉള്ളു…. ഈ നാട്ടിലാണെങ്കി കേറാനാളുമില്ല….എന്തൊരു പട്ടിക്കാടാ ഇത്…’
എളേമ്മ പറഞ്ഞു.
‘ എന്നു കരുതി ഈ പാവത്തിനെ നീ…. മോനേ നീ വേണ്ടാത്ത പണിയ്ക്കോന്നും പോകണ്ട
കേട്ടോ….’ രാമേട്ടന് കഞ്ഞികുടിച്ചിട്ടെഴുന്നേറ്റു. എളേമ്മ പാത്രമെടുത്തുകൊണ്ട് അടുക്കളയിലേക്കു പോകാനൊരുങ്ങി.
‘ അതൊരു പ്രശ്നമല്ലെന്നേ…വീട്ടിലാണെങ്കി… അമ്മ രാവിലേ മീന് കൊട്ടേമായിട്ടെറങ്ങിയാ
പിന്നെ വരുമ്പം നല്ല ക്ഷീണം കാണും… അന്നേരം….ബാക്കി എല്ലാ പണികളും ഞാനല്ലേ
ചെയ്തോണ്ടിരുന്നേ…..’
‘ അതാരിക്കും അങ്കിളിന്റെ അടുത്തു വരുമ്പം മീനിന്റെ ഒരു ഉളുമ്പു മണം….’ പറഞ്ഞിട്ട് കല
പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.
‘ കലമോളേ….’ പെട്ടെന്ന് അടുക്കളയില് നിന്നും താക്കീതിന്റെ സ്വരത്തില് ഒരു വിളി കേട്ടു.
അഭിരാമിയായിരുന്നു അത്. കലയുടെ മുഖം വിവര്ണ്ണമായി.
‘ സോറി അങ്കിള്… ഞാനൊരു ജോക്കു പറഞ്ഞതാ കേട്ടോ…’