This story is part of the എന്റെ രതി ചരിതം series
എല്ലാ kambi katha വായനക്കാർക്കും നന്ദിനിചേച്ചിയും മക്കളും എന്ന പരമ്പരയുടെ അടുത്ത രോമാഞ്ചകരാമായ അധ്യായത്തിലേക്കു സ്വാഗതം
ആകും. ആരിൽ എല്ലാം ഈ ചിത്രം നീ കാണുന്നുവോ അവരെല്ലാം രണ്ടു വ്യപ്തിത്വങ്ങളാണ്”
‘ഇതപ്പോൾ അവരുടെ ഭർത്താക്കന്മാർക്ക് അറിയില്ലെ?”
‘ഇല്ല ഇത് നിന്നെ പോലെ അപൂർവ്വം ചിലർക്ക് മാത്രമേ കാണാൻ ആകൂ. നീ പ്രാപിച്ച പെണ്ണുങ്ങളെ അതേ രാത്രിയിൽ പ്രാപിക്കുന്ന പുരുഷന്മാർക്കും കാണാൻ ആകും. പക്ഷെ അപ്രകാരം പ്രാപിക്കുന്നവർ ജാരന്മാർ ആകണം. അല്ലാതെ അവർ ആ സ്ത്രീകളുടെ ഭർത്താക്കന്മാർ ആണെങ്കിൽ അയാൾക്ക് ചിത്തഭ്രമം വരികയും ചെയ്യും” അവിശ്വസനീയമായ ആ പ്രവചനങ്ങൾ കേട്ട് ഞാൻ തരിച്ചിരുന്നു. അയാൾ തന്റെ പോക്കറ്റിൽ നിന്നും ഒരു കവർ എടുത്തു. “ഇത് നീ നിന്റെ അമ്മയെ ഭോഗിക്കും മുന്നേ ഒരു സ്ത്രീയെ കോണ്ട് അവരുടെ അരയിൽ കെട്ടുക. ഈ കണ്മഷി കയ്യിൽ കരുതുക. ഇതെഴുതിയാൽ ഏതു പെണ്ണിന്റേയും കാമം ഇരട്ടിക്കും. ഈ ചൂർണ്ണം സുരതത്തിനു മുമ്പ് വായിലിടുക. ഇതിൽ പാതി നിഥിനും കൊടുക്കുക.”
“ഈ കണ്മഷി കയ്യിൽ കരുതുക. ഇതെഴുതിയാൽ ഏതു പെണ്ണിന്റേയും കാമം ഇരട്ടിക്കും. ഈ ചൂർണ്ണം സുരതത്തിനു മുമ്പ് വായിലിടുക. ഇതിൽ പാതി നിഥിനും കൊടുക്കുക.”
“നിഥിനുമായി ഞാൻ പരിചയം ഇല്ലല്ലൊ?’
“നീ അവിടെ പലരേയും പരിചയപ്പെടും. അവർ നിന്നെ സ്വീകരിക്കും എന്ന് പറഞ്ഞത് വിശ്വസിക്കുക”
“നിഥിനോ?”
“അതേ നിഥിനെ നിനക്കറിയില്ലേ? ഗിരിജേച്ചിയുമായി രതിയിൽ ഏർപ്പെടുവാൻ സൈക്കിളിൽ വരുന്നതിനിടെ കമ്പി പുസ്തകം വായിക്കാൻ ഇരുന്ന”
“ഉവ്വ്’
“അവനെ നീ കണ്ടു മുട്ടും. നീ എത്തും മുമ്പേ ഗിരിജേടത്തിയുമായി അവൻ ശയിക്കില്ല.”
“അതെന്താ”
“അവൻ മറ്റൊരു സ്ത്രീയുടെ മായാവലയത്തിലേക്ക് വീണിരിക്കുന്നു”
“അതേത് സ്ത്രീ?’
“മെഹറുന്നീസ എന്ന ഒരു സ്ത്രീ.
“മെഹറുന്നീസയെ കേട്ടിട്ടില്ലല്ലോ?’ ”
“അങ്ങിനെ ഒരു സ്ത്രീ ഉണ്ട്. ഗിരിജേടത്തിയെ അല്ല അവളെ ഭോഗിക്കുവാനായിരുന്നു നിഥിന്റെ നിയോഗം. ഇന്ന് ഉച്ചക്ക് അവൻ മെഹറുന്നീസയെ ജലസാന്നിദ്ധ്യത്തിൽ ഭോഗിച്ചു. ”
കഥയും ചരിത്രവും യാദാർഥ്യവും ഏതെന്ന് വിശ്വസിക്കുവാൻ പറ്റാത്ത അവസ്ഥയിലായിരുന്നു ഞാൻ. ഒരു കഥവായിച്ച് പുറപ്പെട്ട ഞാൻ ഇപ്പോൾ കേൾക്കുന്നതെല്ലാം വിശ്വസിക്കുവാൻ പറ്റാത്ത കാര്യങ്ങൾ.
“തൽക്കാലമെന്റെ നിയോഗം കഴിഞ്ഞു. സന്ധ്യയാകും മുമ്പേ നീ വേഗം പുറപ്പെടുക. നീ അവിടെ പലരേയും പരിചയപ്പെടും. അവർ നിന്നെ സ്വീകരിക്കും എന്ന് പറഞ്ഞത് വിശ്വസിക്കുക”
എന്നെ സംബന്ധിച്ച് തികച്ചും അവിശ്വസനീയമായ കാര്യങ്ങൾ ആയിരുന്നു അത്. അങ്ങോട്ടേക്ക് എത്തേണ്ട വഴി ഒരു പേപ്പറിൽ അയാൾ വരച്ചു തന്നു. യാത്രപറഞ്ഞ് പിരിയും നേരം അയാൾക്ക് ഞാൻ പേഴ്സിൽ നിന്നും പണം എടുത്ത് നൽകി. അതയാൾ തിരസ്കരിച്ചു.
“എല്ലാം ശുഭമായി ഭവിക്കട്ടെ’ മറ്റൊന്നും പറയാതെ കുന്നിൻ താഴേക്ക് വയൽ ലക്ഷ്യമാക്കി അയാൾ ഇറങ്ങി. ഞാൻ ബൈക്കിനടുത്തേക്കും.
വല്ലാത്ത മാനസികാവസ്ഥയിൽ ആയിരുന്നു ഞാനപ്പോൾ. എങ്കിലും അമ്മയെ ഭോഗിക്കാനാകും എന്ന അയാളുടെ വാക്കുകൾ എനിക്ക് വല്ലാത്ത ഒരു ആകാംഷം നൽകി. ഇത്രയും പറഞ്ഞ സ്ഥിതിക്ക് അത് സത്യമാകും എന്ന് വിശ്വസിച്ചു.
ബൈക്ക് സ്മാർട്ടാക്കി അതിവേഗം കുതിച്ചു.
അവിടെ എത്തുവാനായി അയാൾ പറഞ്ഞ രൂപരേഖയും മറ്റും അനുസരിച്ച് ഞാൻ പുറപ്പെട്ടു. ബൈക്ക് അതിവേഗം പാഞ്ഞു. ഇടക്ക് ചിലയിടത്ത് നിർത്തി വഴി ഒന്നൂടെ ക്ലാരിഫൈചെയ്തു. ഇടക്ക് ഒന്നുരണ്ടിടത്ത് വഴി തെറ്റി. വീണ്ടും തിരിച്ചു വന്ന് ശരിയായ വഴിയിലൂടെ യാത്ര തുടർന്നു.
സമയം ഏതാണ്ട് സന്ധ്യയായിരുന്നു. ഒടുവിൽ അടയാളമായി ആശാൻ പറഞ്ഞ വലിയ ഒരു കുന്നു കയറി. ചെന്നപ്പോൾ ഒരു കാഞ്ഞിര മരവും പനയും ചേർന്നു നിൽക്കുന്നത് ദൂരെ നിന്നേ കണ്ടു. ഗ്രാമത്തിലേക്ക് ആ ഗ്രാമത്തിന്റെ അതിരാണത്. ഗ്രാമത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുമ്പോൾ ആ മരത്തിനു ചുവട്ടിൽ എത്തി വണങ്ങണം എന്ന് ആശാൻ പറഞ്ഞിരുന്നു.
ബൈക്ക് നിർത്തി വണങ്ങി. അതും കഴിഞ്ഞ് വീണ്ടും ബൈക്കെടുത്ത് മുന്നോട്ട്.
വിശാലമായ ഒരു പാടത്തിനു നടുവിലൂടെ ഉള്ള റോഡ്. അവിടവിടെ ചില തുരുത്തുകൾ. അവയിൽ കരിമ്പനകൾ തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്നു.
ഇരുവശത്തും ഇല്ലി മുള്ളുവേലികൾ കെട്ടിത്തിരിച്ച പറമ്പുകൾ. നിറയെ പനയും, മാവും, പ്ലാവും, പുളിയും വളർന്നു നിൽക്കുന്നു. തെങ്ങ് കുറവാണ്. വളരെ കുറച്ച് വീടുകളേ ഉള്ളൂ. റോഡിൽ അധികം ആളുകളില്ല. പണികഴിഞ്ഞ് പോകുന്ന പണിക്കാർ. ചില സൈക്കിൾ യാത്രക്കാർ. ഒന്നു രണ്ടു ഓട്ടോറിക്ഷകളും ജീപ്പുകളും കണ്ടത് ഒഴിച്ചാൽ മറ്റു വാഹനങ്ങൾ ഇല്ലെന്ന് പറയാം. അൽപം നീങ്ങിയപ്പോൾ ഒരു കവല കണ്ടു. അവിടെ നിർത്തേണ്ട എന്ന് വച്ചു. കാരണം ചിലപ്പോൾ നാട്ടുകാർ തന്റെ വിശദാംശങ്ങൾ ചോദിച്ചാലോ.
ഇരുൾ പരന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു. തെരുവു വിളക്കുകൾ ഒന്നും കത്തുന്നില്ല.
അൽപം കൂടെ മുന്നോട്ട് പോയപ്പോൾ ഒരു സൈക്കിൾ യാത്രക്കാരനെ കണ്ടു. ബൈക്ക് നിർത്തി. പ്രൊഫസർ. ജയന്തിയുടെ വീട് അന്വേഷിച്ചു.
“പ്രൊഫസർ ജയന്തി? ആ മന്ത്രവാദി ടീച്ചറായിരിക്കും.” അയാൾ എന്നെ സൂക്ഷിച്ച് നോക്കി. എന്നിട്ട് എന്തോ ഉള്ളിൽ വച്ചെന്ന പോലെ ചോദിച്ചു.
“ഈ നേരത്ത് എന്താ അങ്ങോട്ട് ‘
“മന്ത്രവാദിയോ? അവർ ചരിത്ര പ്രൊഫസർ അല്ലേ?” എന്നിൽ ഒരു ദുരൂഹത വളർന്നു.
”അവർ പലതുമാണ്. പഠിക്കലും പഠിപ്പിക്കലും മന്ത്രവാദവും ജ്യോത്സ്യവും എല്ലാമുണ്ട്.. ആ ഞാൻ അധികം പറയുന്നില്ല. അതും സന്ധ്യ സമയത്ത് “ അയാൾ എന്തോ ഭയപ്പെടുന്നതു പോലെ എനിക്ക് തോന്നി.
“ഞാൻ പട്ടണത്തിൽ നിന്നും വരുന്ന ഒരു വിദ്യാർഥിയാണ്. ചില കാര്യങ്ങൾ ചോദിച്ചറിയുവാൻ”
അയാൾ ടോർച്ച് തെളിച്ചു. എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.
“അവിടേക്ക് അങ്ങിനെ ആരും പോകാറില്ല. പ്രത്യേകിച്ച് സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞാൽ. ഇന്നെന്നെ പോകണം എന്നുണ്ടോ?”
“അതെന്താ…”
“അത്…. ഒന്നൂല്യ… നാളെ രാവിലെ പോയാൽ പോരെ?”
“അയ്യോ അത്യാവശ്യമാണ്. അതോണ്ടാ ഇത്രേം ദൂരം ബൈക്കിൽ വന്നത്.”
“ഉം… നിങ്ങളുടെ ഇഷ്ടം ഞാൻ പറയാൻ ഉള്ളത് പറഞ്ഞു. ദാ ആ കാണുന്ന വളവ് കഴിഞ്ഞാൽ ഇടത്തോട്ട് ഒരു ചെങ്കൽ വഴിയുണ്ട്. അതിലൂടെ നേരെ ചെന്നാൽ പുഴയിലേക്കുള്ള വഴിയാണ്. അതിലൂടെ പോയാൽ പുഴകാണാം. അത് എത്തുന്നതിനു മുമ്പേ വീണ്ടും ഇടത്തോട്ട് വഴികാണാം. അത് ടീച്ചറുടെ ബംഗ്ലാവിലേക്കുള്ള വഴിയാണ്.’
“താങ്ക്സ് ” ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“അതേ സൂക്ഷിച്ചോളോട്ടാ.” ഒരു മുന്നറിയിപ്പ് പോലെ വീണ്ടും അയാൾ പറഞ്ഞു. ഒന്ന് നിർത്തിയിട്ട് തുടർന്നു.
“ഇനി അവർ അവിടെ ഇല്ലേൽ എന്തേലും ആവശ്യം ഉണ്ടേൽ ജംഗ്ഷനിൽ ചെന്ന് കേശവൻ നായർടെ വീട് ചോദിച്ചാൽ മതി. അങ്ങേരു ഇവിടത്തെ ഒരു നാട്ടു പ്രമാണിയാ. ദൂരേന്ന് വരണോരൊക്കെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീട്ടിൽ തങ്ങാറുണ്ട്. ഇവിടെ ഹോട്ടലൊന്നും ഇല്ല”
“താങ്ക്സ്” വീണ്ടും നന്ദി പറഞ്ഞ് ഞാൻ മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. അയാൾ പറഞ്ഞ പോലെ വളവ് കഴിഞ്ഞ് ഇടത്തോട്ട് തിരിഞ്ഞു. കല്ലും മണ്ണും നിറഞ്ഞ പാത. മഴപെയ്തതുകൊണ്ടാകാം ചളിയുണ്ട്. ഇരുവശത്തും വലിയ മരങ്ങൾ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന പറമ്പുകൾ. വീടുകൾ ഒന്നും ഇല്ല. ഒരു ഇറക്കം ഇറങ്ങി ചെന്നതും പുഴകണ്ടു. ഇടത്തോട്ട് തിരിയുന്ന വഴിയിലൂടെ വണ്ടി തിരിച്ചു. വൻ മരങ്ങളും അതിൽ നിന്നും നീണ്ടു കിടക്കുന്ന വള്ളിച്ചെടികളും. വഴിയിൽ നിറയെ ഇലകൾ വീണു കിടക്കുന്നു. ഉള്ളിലായി മൂന്ന് നിലയുള്ള ഓടുമേഞ്ഞ വലിയ ഒരു വീട് കണ്ടു. ഒരു കൂറ്റൻ ബംഗ്ലാവെന്ന് പറയാം. മുറ്റം നല്ല വൃത്തിയാക്കി ഇട്ടിരിക്കുന്നു. അവിടവിടെ ചളിവെള്ളം കെട്ടി നിൽക്കുന്നുണ്ട്. ഔട്ട് ഹൗസ് പോലെ ഒരു എണ്ണം വീടിനോട് ചേർന്നുണ്ട്. അതിന്റെ മുമ്പിൽ ഒരു കാർ കിടക്കുണ്ട്. ഞാൻ വണ്ടി മുറ്റത്ത് സ്റ്റാൻഡ് ഇട്ടു നിർത്തി.
മുൻ വശത്ത് വലിയ ഒരു പൂമുഖം. വശങ്ങളിലേക്ക് നീളുന്ന കോലായ. ഒരു വില കൊരുതി വച്ചിരിക്കുന്നു. പുറത്ത് ആരെയും കാണുന്നില്ല. ഉമ്മറത്ത് തൂക്കിയിട്ടിരുന്ന മണിയുടെ ചരടിൽ പിടിച്ച് വലിച്ചു.
അൽപ സമയം കാത്തുനിന്നെങ്കിലും ആരെയും കണ്ടില്ല. ഉള്ളിൽ ഒരു ഭയം അറിയാതെ കടന്നു കൂടി. എവിടെയോ ഒരു കൂമൻ കൂവുന്ന ശബ്ദം.
ഞാൻ വീണ്ടും മണിയടിച്ചു.
ഏതാണ്ട് ഒരു മൂന്ന് മീറ്ററിൽ കൂടുതൽ കാണും പൂമുഖവും പ്രധാന വാതിലും തമ്മിലുള്ള ദൂരം. അക്ഷമയോടെ ഞാൻ വാതിൽ തുറക്കുന്നതും കാത്ത് നിന്നു.
അൽപ സമയം കഴിഞ്ഞപ്പോൽ കരകര ശബ്ദത്തോടെ വാതിൽ തുറന്നു.
വാതിൽ തുറന്ന് വിളക്കുമായി വശ്യസുന്ദരിയായ ഒരു സ്ത്രീ മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു.
വെളുത്ത് സുന്ദരമായ വട്ട മുഖം, കരിനീല മഷിയെഴുതിയ വലിയ കണ്ണുകൾ. ഉയർന്ന് മൂക്ക്, ചുവന്ന് മനോഹരമായ ചുണ്ടുകൾ. വിളക്കിൻറ വെളിച്ചത്തിൽ കഴുത്തിനു മുകളിലേക്ക് മാത്രമേ വ്യക്തമായി കണ്ടുള്ളൂ.
“അകത്തേക്ക് വരൂ” അവരെന്ന് ക്ഷണിച്ചു. വശ്യവും അതെ സമയം അഞ്ജാ ശക്ടിയുള്ളതുമായ സ്വരം.
ഉള്ളിൽ അൽപം ഭയം തോന്നിയെങ്കിലും ഞാൻ അവരുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു. അടുത്തെത്തിയപ്പോൾ അവരുടെ വേഷമെന്നെ അൽഭുതപ്പെടുത്തി. ഒരു മുലക്കച്ചയണിഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. മാംസളമായ മുലകളുടെ ഭംഗി വ്യക്ടം. താഴെ ഒറ്റമുണ്ട്. പെരുന്തച്ചൻ സിനിമയിൽ വിനയ പ്രസാദിനെ ഓർമ്മവന്നു. “പ്രൊഫസർ ജയന്തിയെ കാണാനാ”
“അറിയാം വരൂ”
അവർ എന്റെ മുമ്പിൽ നടന്നു. ഞാൻ അവരുടെ പുറകെയും. കാലിൽ കിലുങ്ങുന്ന പാദസ്വരം.
അകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചതും വല്ലാത്ത ഒരു മാസ്മരിക ലോകത്തെത്തിയ പോലെ തോന്നി എനിക്ക്. ഞാൻ ഞാനല്ലാതാകുന്നതു പോലെ.
നിലവിളക്കിൻറെ അരണ്ട വെളിച്ചമുള്ള ഇടനാഴി കടന്ന് വിശാലമായ ഒരു നടുമുറ്റം. അതിന്റെ ഒരു വശത്തായി അരടിയോളം ഉയരം ഉള്ള ഒരിടം. അവിടെ ഒരു ആട്ടുകട്ടിൽ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്നു. വിളക്ക് ഒരു സ്കൂളിൽ വച്ചു എന്നിട്റ്റ് ആട്ടുകട്ടിലിൽ അവർ ഇരുന്നു. തൊട്ടടുത്ത കസേര ചൂണ്ടി അവർ ഇരിക്കുവാൻ പറഞ്ഞു. ബാഗ് താഴെ വച്ച് ഞാൻ ഇരുന്നു. അരണ്ട പ്രകാശത്തിൽ കൂടുതൽ ഒന്നും വ്യക്തമല്ല.
“ഞാൻ തന്നെയാണ് പ്രൊഫസർ ജയന്തി.”
“ഗുഡ് ഈവനിങ്ങ് മാഡം”
“ഗുഡ് ഈവനിങ്ങ്.
പ്രൊഫസർ ജയന്തി എന്ന് ഞാൻ കരുതിയത് അമ്പതു വയസ്സു കഴിഞ്ഞ മുടിനരച്ചു തുടങ്ങിയ അൽപം മേദസ്സുള്ള ഒരു സ്ത്രീയെ ആയിരുന്നു. എന്നാൽ ഇത് തികച്ചും വസ്ത്യസ്ഥമായ ഒരു സ്ത്രീ. കണ്ടാൽ ഒരു നാൽപതു വയസ്സ് തോന്നിക്കുകയുള്ളൂ. വാലിട്ടെഴുതിയ കണ്ണിൽ ആഞ്ജാശക്ടിയും ഒപ്പം കാമവും തിരയടിക്കുന്നു. ആരോഗ്യമുള്ള ശരീരം. എന്തോ ആ ശരീരത്തെ കണ്ടുകൊണ്ട് വിശദമായി ഒന്ന് ഉഴിഞ്ഞു നോക്കുവാൻ ഉള്ള ധൈര്യം എനിക്ക് ഇല്ല.
അവർ സ്റ്റൂളിൽ വച്ചിരുന്ന ഒരു ജഗ്ഗിൽ നിന്നും എന്തോ പാനീയം പകർന്നു.
“ഉം ഇത് കുടിക്ക്”
ഞാൻ അത് വാങ്ങി കുടിച്ചു. മധുരമോ ചവർപ്പോ എരിവോ കൃത്യമായി എന്താണ് അതിന്റെ രുചി എന്ന് പറയുവാൻ ആകില്ല. വിശപ്പും ദാഹവും കൊണ്ട് ഞാൻ അത് ഒറ്റവലിക്ക് കുടിച്ചു. അതു കുടിച്ചപ്പോൾ എനിക്ക് ക്ഷീണവും മറ്റും പെട്ടെന്ന് മാറിയതായും പുതിയ ഒരു ഉന്മേഷം വന്നതായും തോന്നി.
“താങ്ക്സ് മാം” ഞാൻ പറഞ്ഞു.
അത് ശ്രദ്ധിക്കാത്ത മട്ടിൽ അവർ തുടർന്നു
“മനുവിന്റെ യാത്രയുടെ ഉദ്ദേശ്യം എനിക്കറിയാം. ആശാൻ പറഞ്ഞത് മുഴുവൻ ഓർമ്മയുണ്ടല്ലൊ. ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ ഉണ്ട്. ഇപ്പോൾ സമയം 6.45 ആയിരിക്കുന്നു. സംസാരിച്ചിരിക്കാൻ സമയം ഇല്ല. ഇപ്പോൾ തന്നെ പുറപ്പെടുക. എത്ര വൈകീട്ടാണെങ്കിലും അവളുമൊത്തുള്ള ശയനം നിന്റെ ഒരു ആഗ്രഹമാണല്ലൊ. ആഗ്രഹപൂർത്തീകരണം കഴിഞ്ഞാൽ ഇങ്ങോട്ട് തിരികെ വരിക.
തുടരും …..
ഈ kambi katha എല്ലാവര്ക്കും ഇഷ്ടം ആയി കാണും എന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നു നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായങ്ങളും നിർദേശങ്ങളും രേഖപ്പെടുത്തുക വഴി കഥാകാരനെ ഇനിയും എഴുതാൻ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുക.